10 | 06.02.2015

Pierwszy raz od kiedy zacząłem pisać na blogu zdarzyło mi się, że post nie był już gotowy na kilka dni przed planowaną publikacją. W zasadzie piszę zupełnie na świeżo. Ten sam problem miałem ze zdjęciami, ponieważ te wstawione dzisiaj zostały zrobione na długo przed tymi, które widzieliście już w ostatnim poście i nie były robione specjalnie z myślą o tym wpisie, jak jest zazwyczaj. Oczywiście zdjęcia są autorstwa Patrycji, a link do jej fanpejdża znajdziecie na dole w "przypisach", że tak to nazwę.

"Życie i społeczeństwo". Do takiej kategorii przerzuciła mnie komisja konkursu Blog Roku po wstępnej weryfikacji. Kiedy dostałem mejla z tą informacją, położyłem łokieć na biurku, a na dłoni tej ręki oparłem twarz i zamknąłem oczy, zachowując symboliczną minutę ciszy. To nie kategoria dla mnie - pomyślałem na początku. Nie chodzi o to, że w siebie nie wierzę, bo jest wręcz przeciwnie. Problem leży nieco gdzie indziej. Umówmy się szczerze - kto potraktuje siedemnastolatka jako osobę, która ma jakiekolwiek prawo mówić o życiu? Kto uzna racje tak młodego człowieka, kiedy ten próbuje mówić o społeczeństwie? Nikt. Już na tę chwilę wielu nazywa moje wpisy zwyczajnym buntem młodzieńczym.

A kto w ogóle ma prawo mówić o życiu i społeczeństwie? Jestem pewien, że wiele osób odpowie, że ludzie starzy. Nie zgodzę się z tym, nawet jeśli ktoś powoła się na trudność czasów powojennych i ich kilkudziesięcioletnie doświadczenie. Wsadź rękę do ognia i poczuj ból palącego się ciała. Jak długo ogień musi muskać skórę, żeby ta przekonała się, że to przerażający ból? Dzień, godzinę, minutę? Wystarczy chwila. Nie musisz więc tygodniami głodować, żeby wiedzieć jak zachłanny może być twój żołądek. Nie musisz marznąć każdego dnia, żeby móc wyobrazić sobie jak to jest zasypiać w chłodzie co noc. Nie musisz zostać postrzelony, żeby wiedzieć jak boli rana. Nie musisz zostać pobity i okradziony, aby unikać ciemnych ulic. Wystarczy usiąść, zamknąć oczy. Wyobraźnia jest potężnym narzędziem. Przy odrobinie skupienia zdołasz wprawić się w dowolny stan emocjonalny, wyciągnąć z pamięci najgorsze ze wspomnień i potroić jego siłę. Usiądź i wyobraź sobie głód, zimno, sińce na całym ciele i kulę wstrzeloną w nogę. Nie musisz godzinami trzymać ręki w ogniu, żeby wiedzieć, że to ją spali.

To może ludzie wyedukowani? Powrócę do przykładu z ogniem. Przykładasz dłoń, parzy, odsuwasz. Nie potrzebujesz doktoratu, żeby odruchowo cofnąć się od gorąca. Oczywiście nikt nie zabroni ci uczyć się o różnych rodzajach ognia, tego w jakiej temperaturze spala się jaki pierwiastek i w jakim kolorze. Czy ta wiedza jest jednak potrzebna, żeby wiedzieć, że wbiegając w pożar możesz już z niego nie wybiec? Żaden wiek, ani żadna ukończona szkoła nie sprawi, że zyskasz prawo mówić o życiu. Żaden wiek i żadna szkoła nie sprawi, że twoje społeczeństwo stanie się dla ciebie w pełni bezpieczne i zrozumiałe. A jednak - wystarczy, że założę maskę i podeprę się laską, a niektórzy już uznają mnie za mędrca w tych dziedzinach. O życiu i społeczeństwie może mówić każdy, ale niestety nie każdego należy słuchać.

Skoro jednak biorę już udział w konkursie, to zachęcam Was do głosowania na mojego bloga. Nie spodziewam się co prawda miażdżącego zwycięstwa, ale chętnie sprawdzę możliwości swojego bloga jak na niecałe dwa miesiące działalności.

______________________________________________________________________

Koszulka - House Allegory, spodnie - lump, trapery - AM, kurtka - House

> fanpage Patrycji, autorki zdjęć <